równinę sandrową
Encyklopedia PWN
część Pojezierzy Południowobałtyckich, w Polsce i Niemczech, na południe od Pradoliny Toruńsko-Eberswaldzkiej, po obu stronach Odry;
woj. w zachodniej części Polski, na zachodzie graniczy z Niemcami (Brandenburgia i Saksonia), na północy z woj. zachodniopomor., na wschodzie z wielkopol., na południu z dolnośląskim;
południowo-zachodnia część Pojezierzy Wschodniobałtyckich, w Polsce i obwodzie królewieckim (północny skraj), między pojezierzami: Iławskim i Chełmińsko-Dobrzyńskim na zachodzie a Litewskim na wschodzie;
region fizycznogeograficzny w północno-wschodniej części Pojezierza Południowopomorskiego, między Pojezierzem Kaszubskim i Pojezierzem Starogardzkim na północnym wschodzie, doliną Wisły i Wysoczyzną Świecką na południowym wschodzie, Doliną Brdy na południu, Pojezierzem Krajeńskim na południowym zachodzie i Równiną Charzykowską na zachodzie;
przedłużenie na wschód Pojezierzy Południowobałtyckich, w Polsce, na Litwie, Łotwie, Białorusi, w Estonii, w Rosji;
wschodnia część Pobrzeża Koszalińskiego;
